Patron szkoły

Inva­lid Dis­pla­y­ed Gallery

Cze­sław Miłosz uro­dził się w 1911 r. w Sze­tej­niach na Litwie, w powie­cie kiej­dań­skim, jako syn Wero­ni­ki z Kuna­tów i Alek­sand­ra Miłos­za, inży­nie­ra drogowego.

W 1921 r. Cze­sław roz­poc­zął nau­kę w Gim­na­z­jum im. Zyg­mun­ta Augus­ta, a nas­tęp­nie na wydzia­le pra­wa Uni­wer­sy­te­tu Ste­fa­na Bato­re­go w Wilnie.

Debiut poe­tyc­ki Miłos­za nastą­pił w 1930 r., kie­dy na łamach pis­ma „Alma Mater Vil­nen­sis” opub­li­ko­wał wiers­ze: „Kom­po­zy­c­ja” i „Pod­róż”.

W 1931 r. był jednym z założy­cie­li gru­py lite­rac­kiej „Żaga­ry”.

Po ukońc­ze­niu stu­diów w r. 1934 otr­zy­mał za swo­je poe­zje głów­ną nag­ro­dę lite­rac­ką imie­nia Filo­ma­tów, a nas­tęp­nie sty­pen­dium Fun­dus­zu Kul­tu­ry Naro­do­wej, dzi­ę­ki cze­mu mógł wyjechać na rok do Paryża, gdzie poz­na­wał język francuski.

W 1936 r. poe­ta wrócił do Wil­na, roz­poc­zął pra­cę w miejs­co­wej roz­głośni radio­wej i opub­li­ko­wał zbiór poe­tyc­ki „Trzy zimy”.

Rok po wybu­chu II woj­ny świato­wej Miłosz opuścił zaję­te przez Armię Czer­wo­ną Wil­no i wyjechał do Wars­za­wy, gdzie pra­co­wał jako woźny w uni­wer­sy­tec­kiej bib­lio­te­ce. Wydał wówc­zas na powie­lac­zu tomik poe­zji „Wiers­ze” pod pse­udo­ni­mem Jan Syruć.

W grud­niu 1945 r. Miłosz wyjechał na pla­ców­kę dyp­lo­ma­tycz­ną do Sta­nów Zje­d­noc­zo­ny­ch, gdzie pra­co­wał w kon­su­la­cie w Nowym Jor­ku i amba­sa­dzie w Waszyngtonie.

W 1950 r. prze­nie­sio­ny zos­tał do Paryża na sta­no­wi­sko I sek­re­tar­za amba­sa­dy. Gdy był w Pols­ce, dos­tał wstr­zą­su psy­chicz­ne­go, gdy ujr­zał spus­to­sze­nia, jakie doko­nały wła­dze komu­nis­tycz­ne. Po pow­ro­cie do Fran­cji pub­li­ko­wał wiers­ze o tych smu­tny­ch przeży­ciach w cza­so­piśmie „Kul­tu­ra”.

Napi­sał powieść z cza­sów swo­je­go dzie­cińst­wa pt. „Doli­na Issy”.

W 1957 r. otr­zy­mał nag­ro­dę mie­si­ęcz­ni­ka „Kul­tu­ra”, a w roku nas­tęp­nym nag­ro­dę Związ­ku Pisar­zy Pol­ski­ch na Obczyźnie.

W 1960 r. poe­ta prze­niósł się na stałe do USA, gdzie zos­tał pro­fe­so­rem na wydzia­le lite­ra­tur i języ­ków sło­wiań­ski­ch na Uni­wer­sy­te­cie Kali­for­nij­skim w Berkeley.

W 1980 r. kon­ty­nuo­wał pra­cę trans­la­tors­ką nad Biblią i ogło­sił tłu­mac­ze­nie „Ksi­ę­gi Hio­ba” z heb­raj­skie­go. W tym sam­ym roku uho­no­ro­wa­ny zos­tał lite­rac­ką Nag­ro­dą Nob­la. Otr­zy­mał ją 10 grudnia.

Po uzyska­niu Nag­ro­dy Nob­la aktyw­ność twórc­za poe­ty wca­le nie zma­lała. W dals­zym cią­gu pra­co­wał nad prze­kła­da­mi ksiąg Sta­re­go Testa­men­tu, wyda­wał nowe tomi­ki poe­tyc­kie, takie jak „Hymn o per­le” (1982), „Nieo­b­ję­ta zie­mia° (1984), „Kro­ni­ki” (1987), czy „Dals­ze oko­li­ce” (1991). Wyni­kiem jego działal­ności eseis­tycz­nej były zbi­o­ry: „Zac­zy­na­jąc od moi­ch ulic” (1985), „Meta­fi­zycz­na pau­za” (1989), „Pos­zu­ki­wa­nie ojc­zyz­ny” (199I). Poe­ta opub­li­ko­wał też swój dzien­nik z lat 1987–88: „Rok myśli­we­go” (1991). W latach 90-tych Miłosz kon­ty­nuo­wał swo­je pisa­nie. Wydał tomi­ki poe­tyc­kie: „Na brze­gu rze­ki” (1994) oraz „To” (2000) a także kil­ka utwo­rów pro­za­tor­ski­ch: „Szu­ka­nie ojc­zyz­ny” (1992), „Legen­dy nowoc­zes­ności” (1996), „Życie na wyspa­ch” (1997), „Pie­sek przyd­ro­żny” (1997), „Abe­ca­dło Miłos­za” (1997), „Inne Abe­ca­dło” (1998) i „Wypra­wa w dwu­dzies­to­le­cie” (1999).

Cze­sław Miłosz zma­rł w Kra­ko­wie w dniu 14 sierp­nia 2004 roku.

Wię­cej na http://www.milosz.pl/urodzilem-sie